Dzień wcześniej, po przegranej bitwie pod Szczekocinami, Krakowska Brygada Kawalerii wycofała się do Pińczowa. Niemcy ruszyli wszystkimi siłami na wschód dwoma trasami: jedną w kierunku Jędrzejowa, a drugą na Sędziszów. Niewielkie polskie oddziały opóźniające marsz niemieckiej 2 Dywizji Lekkiej stawiały opór, ale po krótkiej walce odrywały się od nieprzyjaciela i wycofywały się na wschód, w stronę Wisły. Ostatni polski oddział opóźniający marsz niemieckiej kolumny liczącej około 100 czołgów i samochodów pancernych opuścił Jędrzejów 5 września o godz. 7.00, następnie przemieścił się on na koniach i rowerach do Mogił.
W bliżej nieznanym miejscu na szosie Jasionna – Jędrzejów pluton wojska polskiego powstrzymał szpicę armii niemieckiej, przy tym został rozbity jeden czołg niemiecki i zabito trzech Niemców – tak odnotowano w ankiecie archiwalnej sporządzonej tuż po zakończeniu II wojny światowej. Potyczka wojny obronnej 1939 r. miała miejsce prawdopodobnie w Mogiłach, 5 września między godziną 7.00. a 14.00 (o godz. 15.00 zauważono zgrupowanie czołgów niemieckich na postoju w Motkowicach), pluton wojska polskiego należał do 8 pułku ułanów im. Księcia Józefa Poniatowskiego, stacjonującego w Rakowicach pod Krakowem.
Po zniszczeniu niemieckiego czołgu polscy ułani odjechali do Kij i tam ponownie stawili krótki opór niemieckiemu najeźdźcy, po czym odeszli do Stawian. Mieli ze sobą działko przeciwpancerne, albo karabin przeciwpancerny. Dla Kij skończyło się to morderczym bombardowaniem i zniszczeniem 70% miejscowości. W przypadku Mogił i Jasionny możemy mówić o cudownym ocaleniu tych osad, które nie zostały spalone przez Niemców.
Potyczka pod Mogiłami była jedynym miejscem stawienia oporu podczas wojny obronnej 1939 r. przez wojsko polskie na terenie dzisiejszej gminy Jędrzejów.
